‎ اي دو چشمت سبزه زاران گريه ات اشک بهاران ميروم غمگين و نالان اشک غم ديگر نيافشان اي سراپا مهرباني اي نگاهت آسماني در دل نامهربانم شوق ماندن مي نشاني عاشق و چشم انتظاري پاک و روشن چون بهاري هرچه گفتم باورت شد حيف از احساسي که داري چشمه ايي خشک و سياهم خسته ايي گم کرده راهم بگذر از من چونکه ديگر زشت و سر تا پا گناهم!!

چه زيباست بخاطر تو زيستن وبراي تو ماندن وبه پاي تو سوختن وچه تلخ وغم انگيز است دور از تو بودن براي تو گريستن وبه عشق ودنياي تو نرسيدن اي كاش ميدانستي بدون تو وبه دور از دستهاي مهربانت زندگي چه ناشكيباست!!!

ماه من!
غصه اگر هست، بگو تا باشد!
معني خوشبختي،
بودن اندوه است ...!
اين همه غصه و غم، اين همه شادي و شور
چه بخواهي و چه نه! ميوه يک باغند
همه را با هم و با عشق بچين ...
ولي از ياد مبر؛
پشت هر کوه بلند، سبزه زاري است پر از ياد خدا
و در آن باز کسي مي خواند؛
که خدا هست، خدا هست
و چرا غصه؟! چرا؟!؟

کمي گيجم کمي منگم ، عجيب است 

پريده بي جهت رنگم ، عجيب است

تو را ديدم همين يک ساعت پيش 

برايت باز دلتنگم ، عجيب است . . .

دوري از اين ديده ، اما باز يادت ميکنم

حرمت اين آشنايي فرش راهت ميکنم

در فراقت ، غم حصار خنده هايم را شکست 

باز هم از انتهاي دل صدايت ميکنم . . .
 

تا کي دل من چشم به در داشته باشد ؟

اي کاش کسي از تو خبر داشته باشد

آن باد که آغشته به بوي نفس توست

از کوچه ما کاش گذر داشته باشد . . .
 

من ملک بودم و فردوس برين جايم بود

آدم آورد در اين دير خراب آبادم

نيستم آدم اگر باز نگردم آنجا

زين جهت هست اگر باز کمي دلشادم . . .

توکه با ديگرانت بود ميلي

چرا يادت مرا بشکست خيلي ؟

مگر قصدت پريشاني ما بود

که عشق ما نشد مجنون و ليلي . . . ؟

چمن ها بي تو زيبايي ندارد

بهار و گل دلارايي ندارد

فريب کَس نخوردم جز تو اي يار

که ديگر کَس فريبايي ندارد . . .
 

احساس تو طروات باران است

بر زخم شکوفه هاي گل درمان است

هروقت که در هواي تو ميچرخم 

انگار نفس کشيدنم آسان است . . .

زندگي وقت کمي بود و نميدانستيم
همه ي عمر دمي بود و نميدانستيم

حسرت رد شدن ثانيه هاي کوچک
فرصت مغتنمي بود و نميدانستيم

تشنه لب، عمر بسر رفت و به قول سهراب
آب در يک قدمي بود و نميدانستيم

خاطره اي از يك كلاس جانور شناسي:
تو کلاسمون دختري بود که خيلي شر بود و توي کلاس‌ها اين قدر تيکه مي‌انداخت که همه ما از خنده ريسه مي‌رفتيم .....
يکي از کلاسي‌هامون با استادي بود که خيلي سختگير و اخمو بود و حتي همون دختر هم جرات تيکه انداختن نداشت.
همون استاد يک بار قفسي سر کلاس آورده بود و اون دختر يک کنفرانس 5 دقيقه‌اي ارائه داد و استاد به اون دختر گفت به من بگو اين چه حيوونيه؟
قفس با پارچه‌اي پوشانده شده بود و فقط پاهاي حيوون ديده ميشد.
اين دوست ما جواب داد من نمي‌تونم بگم چه حيوونيه، بايد جاهاي ديگه‌اي از بدنشو ببينم.
استاد اخم کرد و گفت: نخير از همين پاهاش بايد بفهمي چه حيوونيه!
دانشجو گفت: نمي‌دونم و رفت نشست ....
استاد پرسيد؛ ببخشيد خانم اسم شما چيه؟
اون هم بلند شد و پاچه‌هاي شلوارشو کشيد بالا و گفت: خودتون ببينيد اسمم چيه؟؟؟

سلام ای سایه ی بیدار  

حریم لحظه های تار

سلام آرامش شبهام

غروب تلخ بی فردام

سلامم آشنایی را

فراغ این جدایی را

غریبم کردی ای عاشق

شدم از زاده ام  فارغ